!Nora Dijkgraaf-Lokkers, o.a. bekend van haar boeken..zie dit archieftopicen deze gastpikirans … vertelt over haar broertje.

Als klein kind zat ik altijd onder de naaitafel van mijn moeder. Zij was een begaafd modiste. Wat haar ogen zagen, maakte ze na.
Zodoende zagen haar kinderen (3 meisjes en 1 jongen) er altijd piekfijn uit.
Toen ze pas in Indi aankwam (in 1920) moest ze het doen met een handnaaimachine. Later werd dit een trapnaaimachine van Singer en haar grootste wens kwam uit toen ze een electrisch model kreeg.

Stammend uit een grote Hollandse familie, was het in die tijd gewoonte om kleding zelf te maken, waar ook de matrozenpakken niet konden ontbreken.
Zodoende kon ze zich uitleven op haar kroost en kregen we allemaal een matrozenpak aan.
Zoals het hoorde: witte rok (broek) en matrozenkraag er op.

Mijn broertje (1 jaar jonger dan ik) was bepaald een ADHD-kind.  Dit gedrag was in de jaren 30 nog helemaal niet bekend. Maar voor Leo geen bezwaar. Alleen voor zijn omgeving en directe familie nu niet bepaald een  makkelijke karaktertrek, want hij kon nooit stilzitten. Zag nergens gevaar in. Om kort te gaan, de wereld stond helemaal open en dat zou hij dan maar eens gaan verkennen.
Toen hij 10 maanden oud was, brak hij de spijlen van zijn box, om er niet meer in terug te keren.
.
In die tijd was het not doneom in de kampong te gaan spelen, of op straat met de inlandse kinderen.
Daar was mijn vader heel duidelijk in.
Helaas begreep deze niet veel van zijn zoon, wat de laatste nogal eens een pak slaag  opleverde voor het geen hij weer had uitgehaald.

Zodra Leo kon sloop hij naar de dichtstbijzijnde kampong en genoot met leeftijdsgenootjes van hun simpele spel.Hij werd door voor vol aangezien en genoot van de vriendelijkheid van het inheemse volk.
Daar golden geen ge- of verboden. Alles mocht en vonden ze het prachtig dat een Hollandse sinjo met wit haar het bij hen zo heerlijk vond.
Tot hij daar een vlieger ontdekte

Waarschijnlijk was dit het grootste bezit van het inheemse kind, maar daar dacht de 5 jarige Leo niet aan. Hij moest en zou vliegeren.
Zo klein als hij was, had hij deze sport aldra onder de knie en was niet weg te slaan uit zijn geliefde doch verboden omgeving.

Mijn moeder had ons dus in die matrozenpakjes gehesen en dat mochten we alleen op Zondag aan.
Eerst naar de kerk. Deze uren alleen al waren voor Leo een marteling. Die dienst kon hem niet interesseren. Een daarbij dan nog stilzitten al helemaal niet.
Zodra ze dus thuis kwamen rende hij meteen naar zijn geliefde plek.

Op een dag leek hij langer weg te blijven dan anders. Mijn moeder begon zich zorgen te maken, want wist dat dit nooit ongezien (door Pa) kon aflopen.
Die dag had hij zijn bewuste pretpakook weer aan.
Het begon reeds te schemeren, toen hij eindelijk triomferend met een vlieger aan de hand de tuin in stapte.
Mijn moeder rende meteen naar hem toe en stond aan de grond genageld.
Haar lieve zoon zat  onder de modder.. Zelfs miste hij een schoen..
Waar kom jij vandaan?, riep ze  briesend.
Van dr. Bij de sawas, antwoordde hij stralend. En kijk es, Mam, heb ik niet een prachtige vlieger gewonnen? Erlijk gewonnen!
Mijn moeder moest haar lachen inhouden over zoveel onschuld.
Aan de andere kant bedacht ze zich hoe zij haar besmeurde zoon ongezien het huis in kon krijgen, voordat zijn Pa hem in de gaten kreeg,
Kom op! Nu meteen mee, voordat Papa jou zo ziet! Je wt toch dat je niet in de sawas mag spelen?! Kijk nou eens hoe je er uit ziet! Vooruit!! Naar de put!
En dit gezegd hebbende, greep ze hem bij de kraag, waar nog net geen blubber op zat en sleepte hem mee naar de put, achter in de tuin.
Terwijl bedacht ze zich hoe zij het kind onbespied in hun badkamer moest zien te krijgen.
Wassen bij de put was alleen voor de babu tjutjiin het huis. De kinderen werd zelfs verboden om zich bij de waterput op te houden. Nadat hij met diverse emmers was afgespoeld, greep zij haar zoon onder de oksels en rende met hem langs de achtergalerij, in de hoop haar man niet tegen te komen.

s Avonds aan tafel zat een blozend ventje met netjes gekamde haartjes te smullen van de maaltijd.
Zijn rode toet en peenhaar staken af tegen zijn kraakheldere pyjama.
Mijn moeder durfde haar man niet aan te kijken en stikte eigenlijk van het lachen.
Later was dit ht verhaal van Leo, de ondeugd
Toen Pa het verhaal later hoorde zei hij brommend: Daar is hij deze keer goed vanaf gekomen!en barstte in lachen uit.
Het matrozenpak hing weer netjes schoon in de kast. Hij zou het voorlopig niet op Zondag meer aan mogen

Mijn broer is onlangs 80 jaar geworden. Hij woont nu 55 jaar in Zuid Afrika.
We hebben hem een ENORME vlieger gestuurd met een spanwijdte van 3 meter!.
Hij was VERGULD!!!!