Nora Dijkgraaf Lokkers, o.a. bekend van haar boeken, leek als kind veel op Shirley Temple . Nora vertelt:
Verder heb ik een leuk verhaal. Als je het de moeite waard vindt kun je het plaatsen.
Het is echt ongelooflijk! Hier komt ie.
.
SHIRLEY TEMPLE POP teruggevonden na 67 jaar!
.
Ik was 6 toen ik een Shirley Temple wedstrijd won, aangezien mijn moeder het jurkje van deze kleine (Grote) Ster zo perfect had nagemaakt.
Toen kreeg ik als beloning een Shirley pop, gekleed in een matrozenpakje. Plus nog een grote map met poster uit haar films.
Na vele verhuizingen later, heeft mijn moeder mijn bezittingen ook meegenomen naar het eerste kamp Tjihapit in Bandoeng.
Op een gegeven moment hadden we zo’n honger, dat ik mijn pop heb verloot, om voor mijn moeder wat extra’s te kopen. De pop lag er maar en we hadden honger!
Het meisje dat de pop won, heette Margo von Oven en was er stralend blij mee, maar voelde zich ergens bezwaard dat ik afstand deed van mijn liefste pop.
.
Twee maanden geleden las ik in ‘AANSPRAAK’, waarin een oproep stond van Mw. Heuff-von Oven, of het meisje (nu een oudere vrouw) nog te vinden was die haar pop aan haar had gegeven. Deze beschreef de pop helemaal.
Ik wist niet wat ik zag en heb haar meteen gebeld.
Groot was haar verbazing dat ik belde, want ze had deze pop al die jaren zorgvuldig
bewaard en nooit vergeten hoe zielig zij het gevonden had dat ik die afstond om voor mijn moeder wat te kopen.
bewaard en nooit vergeten hoe zielig zij het gevonden had dat ik die afstond om voor mijn moeder wat te kopen.Ze zei: “Zal ik haar u opsturen?”
“Nee”, antwoordde ik, ik kom haar natuurlijk halen! Ik wil wel weten waar ze al die jaren heeft gelogeerd”.
Zodoende zijn wij naar haar toegegaan en ja hoor, daar lag mijn pop, zonder pruik….
Ik had het album, waar ik de foto’s van heb bewaard, meegenomen en kon ze zien met welk jurkje ik die wedstrijd heb gewonnen. Tevens de oude foto’s bekeken toen ik klein was. Het was een nostalgische middag en zeer emotioneel voor beide kanten.
Hoe is het mogelijk dat ik op die manier weer in het bezit kwam van een lang verloren pop!
De wonderen zijn de wereld niet uit!
Ik was van dat moment weer terug in mijn kindertijd en heb al mijn verzamelde Shirley films op oudejaarsavond heerlijk zitten bekijken!”.
.
Hi, aansluitend aan mijn vorige brief hierbij de foto’s van de Shirley Temple wedstrijd, gewonnen door het jurkje dat mijn moeder namaakte. Alles met de hand, tot aan het hoedje toe. Knap hè?
Groetjes, Nora Dijkgraaf-Lokkers
.
Nora staat op de foto linksboven, rechts is Shirley Temple.
Nora met pop, onlangs
.
de advertentie in de Aanspraak van december 2007.
...................
Indisch4ever 
Inderdaad! Ik was toen net 15 en verzorgde echte poppen! Vele moeders kwamen aan met kleintjes onder de arm. Zelfs een tweeling en kwamen handen tekort. Ik verzorgde die kindjes zolang bij ons thuis, tot mama een beetje op dreef was. Zodoende gaf ik niet meer om poppen. Had deze Shirley dus al fgeschreven”. Teveel om handen. Maar een heerlijke tijd om die kindjes te mogen verzorgen. Wat een vertrouwen van de moeders! Wij kenden elkaar immers niet?
Ik heb genoten van de baby’s De moeders waren ook blij dat ze hun handen even vrij handen. Stel je even voor! Uit huis gezet, babies onder de arm en maar zien waar je terecht kwam. Wat een tijd!!
Kan het me nu beter voorstellen hoe die vrouwen zich gevoeld moesten hebben. Een en al wanhoop!
Gelukkig kon ik de kindjes gezond en wel aan de moeder teruggeven. (Later hoorde ik van een van de vrouwen dat de vader al snel na zijn internering was onthoofd!) Gelukkig hebben de kindjes het overleefd.
Zo kan ik dus nog tig boeken schrijven….
Nora
Nora…
Het heeft zo moeten zijn..
Shirleypop had een taak te voldoen.
Margo (11 jaar geworden dec 1942) en andere kinderen wat troosten..
Blauwvogeltje
(ps: en in dec ’42 was jij al een bakvis -tijd om pop los te laten- …haha.. ik heb ook wel eens een Joop Ter Heulboek gelezen, vandaar ken ik dat woord…nu is dit woord hopeloos uit de tijd)
Dear Bluebird, ja, jammer dat er zoveel foto’s verloren zijn gegaan. Maar mijn moeder moest natuurlijk een keuze maken. Wt mee het kamp in, enz. Daarbij was het misschien in die jaren ’30 wel erg duur om foto’s te maken…Er moeten vast foto’s hebben bestaan van de Shirley wedstrijd. Daar kan ik me niets meer van herinneren. Wl dat de fotograaf thuis kwam (zie foto) en later in een studio. Ht dat het was!!! Fluwelen bovenstukje, met hoed en handschoenen…. Het rokje van pure wol..Ja ja, ls mijn moeder wat maakte, was het ook f! Ze heeft destijds de grootste moeite gehad om wiite handschoentjes te vinden. Dat weet ik nog wel. Ik heb nog wel de priv foto’s van Shirley, die haar moeder in hun tuin heeft gemaakt. Deze zaten bij de grote posters in die map. Ook leuk om te laten zien. Niemand die die heeft….
Een nieuew boek, Claudine? Ja….dimana centjes? Een boek uitgeven kost veel geld. Ik kan er nog wel 10 schrijven, maar als eigen uitgever moet je het ook wel weer terugverdienen toch?
Ik was al aan nr. 4 begonnen, maar….zie boven.
Die stervende kindjes kregen de pop in de kampen waar Margo later terecht kwam. Zelf lag zij ook heel lang in die ziekenboeg en op het randje. Zodoende zag ze veel kindjes sterven tegenover haar bed en gaf de pop zolang tot het kind stierf….Emotioneel h
Dat bedoelde ik er mee. Wist dit natuurlijk niet. Zodoende heeft mijn Shirley heel wat gezien. Meer dan ik…
De foto’s van haar zijn klaar en kun je binnenkort verwachten. De pruik moest uit Amerika komen. Dus lang op moeten wachten.
Maar nu is zij weer compleet en staat te stralen!
Nogmaals dank voor jullie interesse!
Groetjes, Nora
Nora, misschien een hint van “boven” om verder te gaan met schrijven? Liefs van claudine.
Dag Nora..
Hoe bedoel je stervende kindertjes…?
Weetjewat…maak maar een nieuwe gastpikirans daarover..en met die foto?
Okeee?
Je hebt geen foto van jezelf met deze pop zo rond 1935-1940 ?
Je moeder is ook veel foto’s kwijtgeraakt met de oorlog ?
Blauwvogeltje
Dank voor je inzet Vogeltje! Intussen is Shirley compleet met pruikjes en schoentjes. Als de foto gemaakt is, suur ik hem op. Dan is “het verhaal” compleet. Leuk toch?
anspraak”mag mij wel bellen hoor. Altijd leuk om zo’n nostalgisch verhaal bekend te maken.
Deze bijzondere pop heeft bij veel stervende kindjes gelegen, als laatste troost. En nu staat ze in volle pracht weer hier…Wonderen?…..
Nora Dijkgraaf
Ik heb de redactie van de Aanspraak het adres van dit topic gemaild..
Dit verhaal hoort gewoon in een volgende editie van de Aanspraak..
En tevens kunnen ze een algemeen interview met Nora ervan maken, toch ?
Lieve Nora, Het is toch niet waar, denk je, als je zo’n mooi verhaal leest. De werkelijkheid is cht mooier (of triester) dan de grootste/stoutste fantasie! Ik ken je al een tijdje van de demonstraties, maar jouw verborgen talenten komen voor mij hoe langer hoe meer naar boven, in het licht. En ik hoop van ganser harte dat ook anderen jouw schrijverstalenten n jouzelf – cht zullen leren knnen. Ted Hartman
Dag Nora, zo zie je maar a little miracle!
Zijn jouw andere prachtige poppen nog in huis of logeren ze elders? Ik kom wel weer eens minoem koppie of teh bij jou. Claudine.
Spijt me maar de internering in Tjihapit eindigde in augustus 1945
Apart verhaal, Noor !!
Zeker 65 jaar uitlogeren geweest en al die jaren dacht mevrouw von Oven: ..ik wil haar die pop teruggeven…
Maar de internering in Bandoeng was toch eind 1942 ?