Jenny Watson, toen gevlucht voor ‘de nieuwe orde’ van Suharto, onlangs figurant bij ‘ ver van familie’ waar deze foto werd gemaakt, zoekt verder naar wie , wat, hoe, waarom van de gebeurtenissen. Graag zou ze contact willen hebben met mensen die er toen waren en/of net als zij naar Nederland vluchtten.
Inleiding verhalen Indonesi 1965-1970
Gefascineerd door Indonesia.
En niet zo zeer door de vele mooie eilanden, Gordel van Smaragd, maar door de politieke onrust. Natuurlijk zovele andere landen (Afrikaanse, Zuid-Amerikaanse, Europese) kennen een soortgelijke onrust. Maar ik ben in 1961 in Bandung geboren, in 1965 met mijn ouders naar Nederland gekomen. De politieke situatie in de jaren 90 heb ik min of meer kunnen volgen. Bij de jaren 60 rijzen grote vraagtekens.
Ik ben benieuwd naar hoe anderen de periode rond de val van Soekarno (1965/1966) hebben ervaren en hoe ze Indonesi hebben verlaten, hoe hun situatie in Indonesi was en hoe het hun daarna in Nederland verging. Vele feiten zijn vermeld in diverse boeken door historici, politici, journalisten, sociologen. Ik wil graag korte verhalen optekenen van de bevolking. Schrijven over de periode 1965-1970 blijkt niet makkelijk, het is een periode waar men niet graag over spreekt. Het wordt niet voor niets de Stille Genocide* genoemd.
Na mijn korte verhaal over mijn eigen bevindingen Pertama kali, volgt hier een kort opstel over Dreamcat om een indruk te geven van die tijd. Ik hoop, dat ik nog meer verhalen kan optekenen om een beeld te kunnen schetsen van die spannende tijden.
Gefascineerd door Indonesia.
En niet zo zeer door de vele mooie eilanden, Gordel van Smaragd, maar door de politieke onrust. Natuurlijk zovele andere landen (Afrikaanse, Zuid-Amerikaanse, Europese) kennen een soortgelijke onrust. Maar ik ben in 1961 in Bandung geboren, in 1965 met mijn ouders naar Nederland gekomen. De politieke situatie in de jaren 90 heb ik min of meer kunnen volgen. Bij de jaren 60 rijzen grote vraagtekens.
Ik ben benieuwd naar hoe anderen de periode rond de val van Soekarno (1965/1966) hebben ervaren en hoe ze Indonesi hebben verlaten, hoe hun situatie in Indonesi was en hoe het hun daarna in Nederland verging. Vele feiten zijn vermeld in diverse boeken door historici, politici, journalisten, sociologen. Ik wil graag korte verhalen optekenen van de bevolking. Schrijven over de periode 1965-1970 blijkt niet makkelijk, het is een periode waar men niet graag over spreekt. Het wordt niet voor niets de Stille Genocide* genoemd.
Na mijn korte verhaal over mijn eigen bevindingen Pertama kali, volgt hier een kort opstel over Dreamcat om een indruk te geven van die tijd. Ik hoop, dat ik nog meer verhalen kan optekenen om een beeld te kunnen schetsen van die spannende tijden.
Jenny Watson
.
.Sixties without Flower Power
Dreamcat is begin jaren 50 in Nederland geboren. Zijn ouders waren in1950 van Indonesi naar Nederland gekomen. In 1960 keerden zij met hun kinderen weer terug naar Indonesi. Dreamcat heeft de jaren 60 in Indonesi als tiener bewust meegemaakt. Mensen van zijn leeftijd die in Nederland zijn opgegroeid hadden de Flower Power tijd meegemaakt. Hij kende andere roerige jaren.
Dreamcat is begin jaren 50 in Nederland geboren. Zijn ouders waren in1950 van Indonesi naar Nederland gekomen. In 1960 keerden zij met hun kinderen weer terug naar Indonesi. Dreamcat heeft de jaren 60 in Indonesi als tiener bewust meegemaakt. Mensen van zijn leeftijd die in Nederland zijn opgegroeid hadden de Flower Power tijd meegemaakt. Hij kende andere roerige jaren.
Heftig vond hij vooral de tijd rond de val van Soekarno . [1] Voor hem was het heel bizar, dat de communistische partij van het ene moment op het andere moment van populaire partij staatsvijand nummer 1 werd. Er volgde een heksenjacht op communisten, waarbij ook vele Chinese mensen het voor hun kiezen kregen. Chinezen moesten een Indonesische naam aannemen. Chinezen moesten (een deel van) hun eigen cultuur opgeven. Chinese feesten, Chinese taal werd verboden. [2]
Tot de val van Soekarno (1965/1966) heeft het gezin betrekkelijk rustig kunnen leven in hun woonplaats. Zij waren het enige protestants Chinees Indonesisch gezin tussen een overwegend moslims Javaanse bevolking. Dreamcat heeft in de periode 1960-1962 nooit enig vijandigheid van de bevolking bemerkt. Ze woonden toen nog in een dorp buiten de stad. Daar heeft hij nog fijne herinneringen aan zoals leuke excursies naar Tempels. In die tijd las hij Chinese traditionele verhalen (de witte aap) en verhalen (ook in stripvorm) over Mahabarata. Hij ging naar een protestantse school die bij een Chinese tempel stond, waar soms ook rituelen werden gehouden voor Javaanse voorouders. Bijzondere multiculturele gebeurtenissen, vond hij.
Toen ze verhuisden naar een grote stad kon hij de anti-Chinese sentimenten steeds meer bemerken. Op school, in de wijken. Een Chinese klasgenoot, die communistische sympathien, toonde verdween
Toen ze verhuisden naar een grote stad kon hij de anti-Chinese sentimenten steeds meer bemerken. Op school, in de wijken. Een Chinese klasgenoot, die communistische sympathien, toonde verdween
Zijn vader ging in 1968 weer in Nederland werken. Het gezin ging mee. Toen zijn ouders weer in 1970 naar Indonesi teruggingen, bleef Dreamcat in Nederland, hij was in Nederland inmiddels een studie begonnen. Zijn ouders vestigden zich uiteindelijk in de jaren ’80 weer in Nederland.
In 1976 is Dreamcat nog een keer in Indonesi terug geweest. Dreamcat heeft daar weinig plezierige herinneringen aan. Al bij aankomst werden door de douane enkele van zijn Chinese studieboeken afgepakt, hij studeerde toen Chinakunde. Toen hij protesteerde bij de douane, werd hem verteld, dat het nergens voor nodig was om Chinees te studeren en dat hij eventueel bezwaar kon maken bij de rechter.
Dreamcat zou niet weer in Indonesie willen wonen. Als hij weer naar Indonesi zou gaan, zou hij waarschijnlijk meer een toerist’ zijn.
.
.
[1]Soekarno had een eigen soort Marxisme, die hij Maerhanisme noemde. Maerhan, een eenvoudige Javaanse boer, stond symbool voor miljoenen boeren, ambachtslui en handelaren, die niemand in dienst hadden en in vrede wilden leven met hun kleine bezit. Tot de val van Soekarno waren communisten getolereerd, zelfs geliefd, Soekarno werd aan het eind van zijn macht ook min of meer marionet van communisten. Over de mislukte coup van 1965, de val van Soekarno kan men bijvoorbeeld lezen in De Stille Genocide van L. Giebels
[2] In artikelen en boeken over de val van Soekarno en de massamoorden tussen 1965-1968 worden getallen genoemd als 500.000 vermoordde communisten waarvan 50.000 Chinezen, die men verdacht van communistische sympathieën. Vast staat dat in die jaren honderdduizenden mensen zijn vermoord.genoemd als 500.000 vermoordde communisten waarvan 50.000 Chinezen, die men verdacht van communistische sympathien. Vast staat dat in die jaren honderdduizenden mensen zijn vermoord.
...................
Indisch4ever 
ook in jkrta , grote stad, wij hadden indonesische werknemers, goede contacten, geen probleem.
Probleem was angst gezaaid voor communisme , net zoals nu angst gezaaid in de wereld, door amerika.
angst brengt macht aan de zaaiers en dood voor hen die oogsten.
Zo was het en is nog steeds.
In de meeste gevallen kunnen de chinese peranakans ook goed leven in vrede met hun naaste buurman , met de indonesiers .
Zeker als je in een kleine stad woont waar iedereen bijna iedereen kent.Waar si “babah” al tientallen jaren woont , waar de indonesische buurtkinderen met de kinderen van si babah spelen.
Kinderen kennen nog discriminatie(voor zover het aanwezig is) , en de ouders komen daardoor ook in aanraking met elkaar.
Meestal ziiten er ook chinese middenstanders , toko houders , ahli gigi , evt dokters als men in een middelgrote stad woont.
Als je naar de sociale “stratificatie”op dat gaat bekijken hebben de “top” laag ondanks dat ze niet echt bevriend zijn met elkaar ook redelijk contacten met elkaar.
In sommige gevallen waren er ook goede vriendschappen onstaan , omdat ze of de kinderen in dezelfde school of club zitten.
Dus het verhaal dat ze rustig en vredig met de indonesiers kunnen leven wordt hierbij medeverklaard.
In de grote steden is het de tegenovergestelde .Daar komen vaak migranten , van de kleinere steden of provincie.
Niemand kent niemand meer .
Dus bij eventuele ruzie of sociale onrust die vaak opgestoken zijn door politie motieven is het vaak vreemden , soms ook van bepaalde groepen die dubbele agenda hebben, die te keer gingen.
Ik weet nog dat ik (indonesier) veel chinese vrienden hebt , soms vrienden voor het leven.
In sommige gevallen kennen onze ouders ook elkaar . Wij kennen ook de plaatselijke babah , toko houder . De dokter of advokaat. We hadden jaaaren een eigen babah leveranvier , vanaf de tijd van mijn grootvader (zoiets van omstreeks 1920).
Dus de penduduk asli (origenele bewoners) , hadden en hebben goede kontakten met elkaar , ongeaht of je een chinees , orang arab , of orang indo bent.
Je kent vaak al tientallen jaren.
De problemen kwam toen er politieke motieven in het spel kwam , en door de inmenging van veel orang luar (buitenstaanders ).
De oudere bewoners kennen elkaar goed , zijn jaren goede buren van elkaar.
Ik praat hier over mijn eigen kampung ,mijn “eigen”stad , ook bekend onder de naam Djakarta .
*Een kleine opmerking mbt pt 1.
Ik vraag me af of PKI populair was .
Wel dat ze berucht zijn , door hun demonstraties , door hun bedrijfsbezettingen , onrechtmatige bezettingen van stukken land .
Als voortvloeisel van landhervormingswet, de zogenaamde aksi sepihak (eenzijdige acties).
En ze zijn ook niet zo geliefd of populair bij de merendeel eenvoudige platteland bevolking die toevallig ook Islamieten zijn .
Men moet terug gaan kijken naar het verleden , hoe de verhouding geweest was tussen de Islam en de Communisten , vanaf de opkomst van Nationalisme , de rol van de Komintern en de komst van de Nederlandse Communisten op Java.
*mbt pt 2.
De problemen van na de mislukte coup werd mede beinvloedt door de verkeerde keuze die men (Baperki) toen heeft gemaakt .
Formeel werden beperkingen opgelegd , maar in de praktijk was het de regiem van de OrBa die samen ging werken met een paar foute conglomeraten van chinese afkomst .
Ze hebben het land bijna leeg geroofd .
LET OP : er zijn veel Chinese peranakans die positieve bijdrage hebben geleverd aan de indonesische samenleving , van ambtenarij , poltici etc , zelfs tot ministers toe.Van de medische wereld staat buiten kijf.
De “indonesiasi”proces werd ook ingevoerd om de assimilatieproces (meer dan integratie)te bevorderen.
Men heeft toen ook de ideeen van Chinese organisaties verwerkt.
Uiteraard er zijn Chinese peranakans die echt 100% Indonesiers wil zijn en er zijn ook die hun zeden , gewoonten , geloof willen behouden.
Men vergeet ook vaak wat de positieve rol van de chinezen waren , vanaf de oprichting van Batavia , de expeditie van admiraal Chengho en bij de verspreiding van Islam.
*mbt Marhaenisme.
Marhaen was een Sundanese VRIJE BOER.Een(kleine) onafhankelijke zelfstandige.
Zelfsupporting , heeft zijn eigen land(sawah) , zijn eigen eigen productie middelen ( patjul , karbouw) , zijn eigen rijstvoorziening etc.
Het is de ideaal beeld van de VRIJE Indonesier , vrij van de Nederlanders , van de woekeraars etc.
Ya , die prototype besttat echt.
De indonesische boer had toen eigen middelen , is een tevreden mens. Logisch hij heeft ook weinig behoefte , kent nog geen montorpiet (motorfiets) , niet eens een sepeda (fiets).
De behoeften zijn toen anders , de kinderen hoeven nog niet naar school te gaan (madarash is goed genoeg) , anders dan de moderne indonesische boer , de kinderen willen ook motor rijden , yeans dragen etc .
Het schijnt dat de persoon Marhaen echt te bestaan , dit kan lezen in intervieuw van Pikiran Rakyat. Er was een Sundanese boer , die claimde dat hij de persoon was waar Soekarno toen gesproken had.
Waar Soekarno zijn leer , de Marhaenisme er op baseert. Dat in kombinatie met zijn ideeen opgedaan toen hij in de leer zat bij zijn schoonvader , Raden Hadji Oemar Said Tjokroaminoto van de Sarikat Islam.
Zijn verblijf in Bandung , en zijn 2de vrouw , de Sundanese Inggit Garnasih had ook een grote rol gehad .
Wassalam
A.M.I.S.S.Atmadja
(siGeblek)
ja, zo was het, en nog erger, stille genocide, grootste massamoord ooit, de as van het kwaad, Amerika, met grote vinger in deze duistere pap.
al.