Katjang is 17 jaar, doet VWO 5 en is moderator van Indoweb. Omdat haar onlangs overleden opa met wie ze een goed contact had, kampslachtoffer was in Changi te Singapore komt ze in aanmerking voor een pr-project van de Japanse regering. 10 schoolgaande (achter)kleinkinderen van jappenkampslachtoffers worden 5 weken ontvangen in Japan, op kosten van de regering………….. Nog 1 week !..

Afgelopen donderdag had ik mijn afscheidsspeech op school -voor iedereen- en eentje in de klas. Na wat Japans en Engels gemixt te hebben bij de speech die voor iedereen bedoelt was, moest ik uit het blote hoofd nog wat zeggen tegen mijn klasgenootjes. Dat deed ik dus ook maar in het Engels, want uit het hoofd speechen in het Japans is niet mijn sterkste kant.

Dus heb ik de klas maar bedankt en gezegd dat ik hoopte dat ze toch allemaal eens naar dat prachtige kikkerlandje van ons zouden komen. De leraar Engels vertaalde, maar was tot mijn verbazing stukken langer bezig dan ik zelf.. Op een gegeven moment hoore ik “Singapore” vallen.. AHA! hij vertelde dus over mijn opa.
Deze leraar had mij gevraagd een stuk te schrijven over de ervaringen van mijn opa. Dit heb ik toen gedaan in briefvorm, zodat iedereen (in ieder geval van het Engelse departement) het kon lezen. In de brief was ik heel erg open over de Jappen-haat die ik tot voorkort had. Ja, ik haatte de Jappen voor wat ze hadden gedaan. Daarom vond ik het ook zo goed dat ik nu naar Japan ging, immers, ik heb geen recht op de haat van mijn opa. Maar mijn opa zelf had geen haat “ze waren niet alleen slecht voor ons, ook voor hun eigen mensen” en inderdaad, ook de Jappen waren zelf slachtoffer (ik noem denk aan twee steden). Aan de andere kant, als die twee steden niet met de grond gelijk gemaakt waren, was het wellicht anders afgelopen met mijn opa.

In ieder geval. Toen de leraar dus klaar was met mijn vertaling en het verhaal van mijn opa vertelde hij aan mij wat hij had gezegd: “What we did during the WWII was terrible, but not many people know it. And I think they have to know, that’s why I told them about your grandfather.”
Gevolg: starende kids met open gezakte mond en wijd open ogen… Over de brief heeft de leraar het nooit meer gehad.

Dat hij dat toch maar wilde dat ik dat stuk schreef, en het vertelde aan mijn klasgenoten vond ik wel heel goed van die mijn. Dat was dezelfde leraar die vertelde dat zijn vader tijdens de WOII in China zat (en ook jullie weten hoe gruwelijk het er daar aan toe ging). Er wordt dus toch over de oorlog gepraat, zeer weinig welliswaar, maar toch. Het is meer dan niets. Want van een vriendinnetje las ik dat ze er helemaal niet over had gesproken.

Zelf heb ik met mijn gastgezin het er niet over gehad, opa en oma wonen hier nog in huis en hebben dus ongetwijfeld de oorlog meegemaakt. Er wordt verder niet onder stoelen of banken gestoken dat mijn mama uit “Indonesia” komt, al is het dan wel Nederlands-Indie, dat kreeg ik niet helemaal goed uitgelegd. Maar laten we wel wezen, opa en oma weten wel van het vroegere Indonesia…

Vanavond maak ik sateh babi, sateh ayam en sambal goreng buncis. Want mijn gastvader -die echt eet als een bootwerker, neem me niet kwalijk- wilde met alle geweld Indisch eten. Nou, ok dan! Na vanmiddag geshopt te hebben met mama in een winkel waar ze veel artikelen uit het buitenland verkopen, heb ik dus de marinade gemaakt en alles gesneden. Nu staat het in te trekken. Ik ga zo mijn koffer pakken, want die wordt morgen opgehaald, nog maar twee nachtjes in dit geweldig gastvrije gastgezin en ik zie mijn mede-reizigers weer!