Reportage De jongens van Bangkong vergeten nooit Van onze verslaggeefster Elsbeth Stoker DE ZILK – De jongens van het Japanse interneringskamp Bangkong waren zaterdag bijeen. Om te eten en te lachen. En in de hoop dat Japan eindelijk schuld zal bekennen. Schuyer van het schuyeren, wat leuk om je te zien.’ Een oud-kampgenoot begroet Paul Schuyer hartelijk ‘Nee, mijn broer schuyerde’, antwoordt de 71-jarige die als 9-jarig jongetje in het Japanse interneringskamp Bangkong in voormalig Nederlands-Indië gevangen zat. Schuyeren, het eten van je rijst met een lucifer, korrel voor korrel, om zo het hongergevoel te bestrijden. Het is nog steeds een begrip voor de zeventigers. Afgelopen zaterdag verzamelden ze zich voor de elfde reünie in De Duinpan in De Zilk. ———– ‘Ooit waren er achthonderd jongens. Dit is wat ervan over is’, zegt Schuyer, terwijl hij kijkt naar de ruimte waarin vijftig oud-Bangkongers en oud-Gedungjati’s, jongens uit een houthakkerskamp dichtbij Bangkong, zich tegoed doen aan een Indische rijsttafel. Velen zijn dood, anderen kampen met psychische problemen en willen niet geconfronteerd worden met het verleden. Net als de ‘echte schuyeraar’. ‘Die heeft meer problemen met het verleden dan ik. Hij heeft geen behoefte aan een reünie’, aldus zijn broer, die over de afranselingen, honger en ziekten in het kamp ook liever niet praat. ‘Het is geschiedenis. En je moet toch verder.’ Hij is hier vandaag om te kijken hoe het nú met zijn oude makkers gaat.
Bron de Volkskrant 25 April 2005, zie het hele artikel hier       Meer over Bangkong te Semarang