Arthur William Crain en Tjian Poen Keouw
….
Zo in Indië met het kindermeisje en toen met de Sibayak in 1955 naar ver weg.
Om voorlopig in pension Amicitia te Hoensbroek terecht te komen.
Arthur William Crain en Tjian Poen Keouw
….
Zo in Indië met het kindermeisje en toen met de Sibayak in 1955 naar ver weg.
Om voorlopig in pension Amicitia te Hoensbroek terecht te komen.
Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden.
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
Thomson Nassauschool Soerabaja
DepokKerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
Bertha Lammerts van Bueren-de Wit
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX zwieten 214 Bisch
Detachement Verbruiksmagazijn, Hollandia
!!!!!!!!!!!Deze slideshow vereist JavaScript.
Heb je nieuws, foto of een oproep?
Mail ons !
Hulde aan mevrouw de Groot!
Waren er maar meer mensen zoals haar geweest elders in het land.
Er waren vast meer, grote mensen en kinderen zoals toen mevrouw Sylvia Besar. Ze zijn niet allemaal uit de kast gekomen, misschien omdat het voor hun een vanzelfsprekendheid was om die bruintjes welkom te heten en als gelijken te behandelen.
Pak Pierre
… met de sibayak in 1955 naar ver weg…. om voorlopig in pension Amicitia te Hoensbroek terecht te komen.
Dat is leuk, ik woonde toen als klein blandameisje in Hoensbroek en zag toen allemaal indische mensen het dorp binnenkomen.
Ik herinner mij dat toen het pension volliep, de burgemeester alle Hoensbroekse gezinnen opriep om zoveel mogelijk indische mensen in huis op te nemen.
Het werd heel leuk om met elkaar te spelen.
Jammer dat op school amper werd gesproken over de tragedie die had plaatsgevonden in Nederlands Indie. De overheid schaamde zich.
Goed dat u de moeite neemt dit te schrijven, mevrouw Groot.
Uw geluid mag ook luid en duidelijk worden gehoord, de ontvangst van de Indische “repatrianten” was niet overal “koud en kil”.
Pak Pierre
De ontvangst bij ons in Hoensbroek was zeker niet koud en kil, integendeel gezellig. Wij kinderen speelden samen op straat, kwamen bij elkaar over de vloer. Spelenderwijs vond er culturele overdracht plaats, we wenden aan elkaars eten, indische vriendjes
lieten ons griezelen met verhalen over boomgeesten, en wij
leerden hen nieuwe straatspelletjes, zoals diabolo, knipsen met kralen, kaatseballen, tollen en hoelahoepen.
Wij, de blanda- en ook veel indische kindjes, realiseerden ons nog niet het verdriet en de heimwee van de ouders. We waren ongecomplicerd gelukkig in het spel zoals het hoort te gaan.
Maar toen ik later verkering had gekregen met een indisch vriendje, ondervond ik van nabij de tragiek toen zijn vader zelfmoord pleegde omdat hij de trauma’s van het jappenkamp niet had kunnen verwerken. Daardoor veranderde zijn gedrag dramatisch. Toen het uit de hand liep en in therapie moest, kreeg hij de indicatie borderline.
Het gevolg was dat het uit ging tussen ons maar nog altijd zit hij in mijn hart.
Als “erfenis” uit deze jeugd hield ik een mooi gevoel over voor alles wat indisch is, van kamelan tot geloof aan geesten.
Dit is zomaar een verhaal uit vele.
Klopt!
Once upon a time in Hoensbroek!
Nou ….. ik hoop dat u dadelijk uw hart zult kunnen ophalen als vrijwilligster bij Patria in Almere, met de koempoelans en de makanans en Hoensbroekse vlaai toe.
Misschien kunt u de krasse Indo knarren ertoe brengen weer met u te gaan diabolo, knipsen met kralen, kaatseballen, tollen en hoelahoepen, zoals toen froeherrr.
Als u eentje verdwaasd in hansop en met katapult door de omgeving ziet rennen, dan is het misschien
Pak Pierre
.
Uw geluid mag ook luid en duidelijk worden gehoord, de ontvangst van de Indische “repatrianten” was niet overal “koud en kil”
.
Pak Pierre, Ik ben veel later in Ned. aangekomen en als militér-boedjang veel verhalen over de legering/kazernes in Nederland gehoord .Model ! zeiden ze.
Voor mij een cultuurshock,de ontvangst via Bergen op zoom(adm.)
was hokus-pokus voor me,gevolg vermist-onwettig ed.
Voor mezelf had ik het niet door en zocht en sliep bij’ Fam/kennissen op en in de contractpensions en elders.
Ook nog een oproep voor de dienstplicht ontvangen te Apeldoorn.
en bij nadere inziens toch m’n neus laten zien. Stja, lang-lang verhaal,maar uiteindelijk toch ingedeeld en gelegerd te Oldebroek
”Op de Knobbel” en gehuistvest in de oude paardenstallen volop
stro en een kachel zo groot als een klerenkast,stond altijd rood-
gloeiend en bij de boeren in de omgeving altijd welkom,mits we afbleven van de Hollandse appels en peren.!
Volgens mij had ik m’n hooikoorts daar opgelopen .U ziet ’t een goed ontvangst en verblijf gehad. Mag niet klagen.
siBo
Ik ben op 24 december 1954 met de Sibajak naar Nederland gekomen en op 18 januari 1955 in Rotterdam aangekomen, Toen we de Nieuwe waterweg opvoeren zag ik voor het eerst van mijn leven sneeuw. Later op de dag van aankomst zijn we naar een contectpension in Wassenaar gebracht.
Zou ik contact mogen opnemen met de eigenaar van de foto’s in verband met een publicatie over de opvang in contractpensions, die in 2013 verschijnt?
Ik plaatste de foto’s. Neem maar contact met me op via: madyyo@hotmail.com