Zou het na zeventig jaar (!) niet helpen als de regering openlijk zou vaststellen dat Nederland de Molukse zaak destijds fout inschatte? Niet met boze opzet, maar uit onmacht. DVHN.nl
- Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden. Verslagen van kumpulans, verwijzing naar nieuwe boeken, updates van Indische sites, expo’s. Van pasars tot en met het Indisch Platform . Wat onze Indische gemeenschap aangaat, vindt u hier op indisch4ever.nu
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
Mail ons: indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
En er is nog de archipelsite met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
van Hall
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
“werden gehuisvest in voormalige oorlogskampen, zoals Westerbork en Vught.” Na de oorlog was Westerbork korte tijd een militair kampement van 1 december 1948 tot september 1949. Van 4 juli 1950 tot maart 1951 was het een repatriëringskamp voor Indische Nederlanders. In 1951 werd het kamp ten slotte ingericht als woonoord Schattenberg voor gedemobiliseerde KNIL-militairen van Zuid-Molukse afkomst, en hun gezinnen. De barakken waren omgebouwd tot gezinseenheden. Maar de meeste woonoorden waren geen oorlogskampen. Zo was ons gezin in 1946 in Vlissingen opgevangen in Havendorp. Barakken, onderverdeeld in zelfstandige wooneenheden voor de Vlissingers die uit hun huizen waren weggebombardeerd, waar wij uit Indië van mochten meeprofiteren. Een complete woonwijk met 389 woningen, een politie- en brandweerpost en 10 noodwinkels voor de bakker, slager, kruidenier etc. Verder een gebouwtje genaamd ‘De Zonnebloem’ waarin naast filmvoorstellingen, bruiloften en partijen e.d. ook kerkdiensten worden gehouden. Voor ons iets geweldigs, een eigen, zelfstandig huishouden. Havendorp liep leeg met de wederopbouw, toen is het nog een tijdje woonoord voor Molukkers geweest. Een herinnering hieraan is bij het station het restaurant Havendorp van een voormalige Molukse bewoner. Ook waren in Zeeland voormalige DUW-kampementen die omgebouwd werden tot woonoord voor de Molukkers. Ik heb me laten vertellen dat het moeilijk is gewest die mensen later te laten verhuizen naar ‘echte’ woningen. Maar daar weet onze huisalfoer vast meer van.
Ik weet niet waarom u het steeds doet. U kunt toch geen vergelijking maken tussen woonoorden en huisvesting in de jaren 50/60. Omdat u in Zeeland een bepaalde ervaring heeft opgedaan, wilt dat niet zeggen dat anderen het zelfde hebben ervaren. Heeft U het boek van Griselda Molemans “Opgevangen in Andijvielucht” gelezen? Immers daar staan diverse interviews en hoe een ieder zijn eerste ervaringen in Nl naar buiten brengt. Die verschillen nogal van uw zeeuwse ervaringen.
Sorry, maar het gaat hier om Molukse woonoorden, en niet om de huisvesting van mensen uit Indië. En in Zeeland waren nogal wat van die Molukkers gehuisvest. En laat het nou toeval zijn, dat in de noodwoning in Havendorp die ons in 1946 was toegewezen, naderhand een Moluks gezin werd geplaatst. Heeft niets met het boek van Mw. Molemans te maken.
Goed, maar wat dan het volgende. Een VPRO programma die de heer Bo Keller mij heeft toegestuurd. De heer Keller heeft dat allemaal meegemaakt. Hij stond er bij en keek er naar.
https://www.vpro.nl/speel~POMS_VPRO_344705~moluks-drama-te-westkapelle-het-spoor~.html
Moluks drama te Westkapelle – Het Spoor – VPRO
Deze aflevering gaat over het verzet in het kamp in Westkapelle tegen het afschaffen van de overheidszorg voor Molukkers. Als in 1956 de Nederlandse regering de zogenaamde ‘zelfzorgmaatregel’ afkondigt, stuit dat in veel opvangkampen voor Molukkers op verzet. In het Zeeuwse Westkapelle beantwoordt de burgemeester de onrust in het plaatselijke kamp door de speciale politie-eenheid ‘De …
http://www.vpro.nl
“verzet” Ja, daar is de burgemeester voor om er wat aan te doen. Met treinkapingen in zijn achterhoofd.
Ja , de burgemeester weet van wanten. Uit een lichaam werden 3 kogels gehaald, maar in zijn rapport werd er 2 maal geschoten. Knap hoor. En de andere verwondingen werden ook maar niet geteld. Politiek met een luchtje. Trouwens, heer Somers, was u die zaak vergeten?
@@“verzet” Ja, daar is de burgemeester voor om er wat aan te doen. Met treinkapingen in zijn achterhoofd.@@
Vervolg: Meneer Somers, maar U bent niet erg op de hoogte van de Molukse zaak in West Kapelle dat rond 1956 plaatst vond. De treinkapingen vonden, dacht ik, een 20 jaar later plaatst.
Enkele citaten:
“trok op een zaterdagmiddag een groep Molukse mannen het dorp Westkapelle in om zonder geld boodschappen te doen. Volgens de winkeliers werd er vooral rijst, suiker en brood meegenomen.”
Eerder al: ” bijvoorbeeld in Burghsluis op het eiland Schouwen Duiveland. Daar namen de vrouwen erwten en aardappelen mee van het boerenland, en er waren strooptochten door kinderen geweest”
Dus toch ook de arme Molukkers in Zeeland. Was u de weg kwijt?
“niet erg op de hoogte van de Molukse zaak in West Kapelle” Sorry, ik was wel van die zaak op de hoogte, maar ik haalde zaken door elkaar. Het zag er toen in Westkapelle overigens niet zo vriendelijk uit. Dat tikt aan in zo’n dorp.
“Was u de weg kwijt?” Nee hoor. Gewoon foute boel. Een andere naam is proletarisch winkelen.
Foute boel aan beide zijden, blijkt: Vooral van het commentaar van de burgemeester van Kapelle, die, en ik herhaal, vertelde dat er slechts 2 maal werd geschoten. Dat terwijl een persoon alleen al 3 kogels in zijn lichaam had. Een ander had twee schotwonden in zijn been en er waren in totaal 9 gewonden.
Leer je landgenoten kennen, heer Somers.
De Molukkers kregen zakgeld, drie gulden per volwassene,
twee gulden per kind per week, ze kregen kledinggeld,
hadden op hun Nederlandse kampongs een centrale keuken
en hoefden niet voor brandstof en elektra te betalen.
Maar Nederland werd die verzorging zat.
En in april 1956, als blijkt dat de Molukkers
niet uit zichzelf terugkeren naar Indonesië,
worden er stappen ondernomen om onder
de verzorgende taak uit te komen.
Op het ministerie van maatschappelijk werk, waar een speciale ploeg ambtenaren, het CAZ, commissariaat Ambonezenzorg, zich bezighoudt met de Molukse problematiek,
wordt de zogeheten zelfzorgmaatregel ontworpen,
vijf jaar na aankomst van de Molukkers in Nederland.
De centrale keukens moeten afgebroken worden,
de uitkeringen stopgezet en de mensen moeten maar voor zichzelf zorgen en werk zoeken.
Gewoon vernederlandsen dus.
Een paar kampen gooien de kop in de wind; ze breken de gezinskeukens achter de barakken af en weigeren elke medewerking.
In het kamp Westkapelle ontploft de bom na VIER MAANDEN geen voedsel en geen uitkering:
de mannen gaan naar het dorp om bij de plaatselijke winkeliers zonder te betalen hun dagelijkse levensbehoeften te halen.
Een paar uur later staat de Harde Bijstand der politie op de stoep, met helmen en karabijnen, die op scherp staan.
Ja, werk zoeken zoals iedereen in Nederland. Als dat niet lukt is er het vangnet van de bijstand. Dat moeten nu de vluchtelingen met een verblijfsvergunning ook. Werkt goed. En als ik kijk hoe of het is gegaan met de Molukkers, hoe of het nu is, was het een goede maatregel. Behalve het blijven van het RMS-idee, geen maatschappelijke problemen meer. Wonen zelfstandig in eigen woningen zoals alle mensen in Nederland. Daar is soms een zetje voor nodig. En dat kan even reuring geven. Die soms wat onhandig wordt opgelost.
@@Die soms wat onhandig wordt opgelost.@@
U noemt het bovenstaande. Ik noem het bedriegerij van de politiek.
@ Vanaf dat moment heeft Nederland geen enkele moeite meer willen doen om het Molukse vrijheidsstreven internationaal te bepleiten. In ons land behandelde men de Molukkers slechts als een ‘maatschappelijk probleem’ en negeerde het politieke vraagstuk.
# geschonden vertrouwen ? Of te goed van vertrouwen?
***citaat: Ook kregen de mannen te horen dat ze ontslagen waren uit het leger. Wel hadden de Molukse militairen altijd geweten dat de status van militair bij de Koninklijke Landmacht hen slechts tijdelijk was toegekend, maar het was ze in Indonesië ook toegezegd dat ze pas op de plaats van hun keuze zouden worden gedemobiliseerd. En die plaats van keuze was in elk geval niet Nederland.
Het toenmalige kabinet-Drees had al op 19 februari 1951 besloten de Molukkers in Nederland te ontslaan. Dat betekende een afwijking van de bestaande regels. Tevens was besloten dit ontslag geheim te houden totdat de eerste Molukse KNIL-militairen in Nederland waren gearriveerd.
https://gerard1945.wordpress.com/2015/09/30/hoe-de-molukkers-in-1951-door-de-nederlandse-regering-zijn-bedrogen/
Klopt. Even op een eenvoudig rijtje: citaat: “Het concentreren en de repatriëring van de Koninklijke Landmacht, de Koninklijke Marine en de Koninklijke Luchtmacht dienden binnen een jaar na de soevereiniteitsoverdracht te zijn voltooid. Wel verklaarde de Nederlandse regering zich bereid, op verzoek van de Verenigde Staten van Indonesië, personele en materiële hulp te verlenen. Zo zou een officier van de Koninklijke Marine worden benoemd tot beheerder van de marinebasis in Soerabaja en daarbij verantwoordelijk zijn aan de Indonesische minister van defensie.
Voor het KNIL, dat onder gezag van de Indische regering stond en als zodanig aan de Verenigde Staten van Indonesië zou moeten worden overgedragen, werden afzonderlijke regelingen getroffen. De Ambonese militairen wensten niet in het federale Indonesische leger te worden opgenomen, waarop de Nederlandse regering besloot tot hun demobilisatie in Indonesië. In kort geding verbood in december 1950 de rechter de Nederlandse regering echter de Molukse militairen tegen hun zin te demobiliseren binnen het gebied van de Verenigde Staten van Indonesië. Dit resulteerde in het naar Nederland overbrengen van deze militairen en hun gezinnen, in totaal 12.582 personen. Tot hun verbijstering werden zij bij aankomst in het voorjaar van 1951 niet in het Nederlandse leger opgenomen maar alsnog gedemobiliseerd.” einde citaat.