.Jenny Watson zoekt verder naar wie , wat, hoe, waarom van de gebeurtenissen van ‘de nieuwe orde’ van Soeharto 1965-1970. Graag zou ze contact willen hebben met mensen die er toen waren en/of net als zij naar Nederland vluchtten. 

Mail Jenny.. of bezoek haar weglog Kacang Ijo Stories .
Eerdere pikiransen van haar: Spijtoptanten …Vier dagen figurant …Verdwaald eethuisje ….Sixties without flower power .

Inleiding verhalen Indonesie 1965-1970
Gefascineerd door Indonesie
En niet zo zeer door de vele mooie eilanden, Gordel van Smaragd, maar door de politieke onrust. Natuurlijk zovele andere landen (Afrikaanse, Zuid-Amerikaanse, Europese) kennen een soortgelijke onrust. Maar ik ben in 1961 in  Bandung geboren, heb daarna in Jakarta gewoond, ben in 1965 met mijn ouders naar Nederland gekomen. De politieke situatie in de jaren 90 heb ik min of meer via de media kunnen volgen. Bij de jaren 60 rijzen grote vraagtekens.
Vele feiten zijn vermeld in diverse boeken door historici, politici, journalisten, sociologen. Ik wil graag korte verhalen optekenen van de bevolking. Schrijven over de periode 1965-1970 blijkt niet makkelijk, het is een periode waar men niet graag over spreekt. Het wordt niet voor niets de Stille Genocide* genoemd.

Na mijn twee eerdere korte verhalen over deze periode, vertel ik hieronder over gebeurtenissen, die een man, toen een middelbare scholier, in Jakarta in de jaren 1965/66 meemaakte.
De verhalenreeks wil ik voortzetten met ervaringen van mensen die tussen 1965-1970 naar Nederland zijn gekomen. Ik wil verhalen schrijven over hoe hun situatie was in de periode rond de val van Soekarno (1965/1966), maar vooral over het afscheid nemen van Indonesi en de beginjaren in Nederland.
Ook deze verhalen kunnen we doorgeven aan de volgende generaties Jenny Watson

Een scholier in Jakarta gedurende de jaren 1965/1966
In het volgende verhaal wordt de visie geschetst van iemand die als zeventienjarige scholier (zijdelings) getuige mocht zijn van een Jakarta in verwarring, in spanning, in opstand.
Voordat de 30 september moorden plaatsvonden zagen bewoners van Jakarta, dat vele troepen werden verplaatst in verband met de Dag van de strijdkrachten. De spanning was al weken te voelen, maar wat er aan de hand was
Vele bewoners hadden niet in de gaten wat er gaande was. Er waren diverse demonstraties van linkse bewegingen. Massademonstraties van de toen nog sterke  partij, de PKI (Partai Komunis Indonesia).  De bevolking raakte min of meer gewend aan die demonstraties en tegendemonstraties. De demonstraties waren eigenlijk de voorbodes de situatie verergerde en escaleerde tot er bijna anarchie heerste in de straten van Jakarta.

Zijn school was niet ver van de Amerikaanse Ambassade en het Monasplein, dus ook niet ver van de Istana, het Presidentieel Paleis.
Het was een strategische plek, waar in die periode vele demonstraties plaatsvonden.
Op 1 oktober 1965, een dag na de coup, waren er soldaten in diverse posities geplaatst in de hele omgeving van de Istana, ook nabij zijn school. De meeste scholieren, vonden het heel merkwaardig, dat er vreemde troepen  bij de school waren gestationeerd. Soldaten, die er de weg niet wisten. Zij vonden het grappig dat n van de soldaten vroeg waar de Istana was.
Klasgenoten, die in de Menteng buurt woonden, vertelden, dat er schietpartijen waren geweest, maar niemand wist wat er aan de hand was. In de Menteng buurt hadden enkele generaals gewoond, die 30 september 1965 als eersten vermoord waren. Voor de meeste burgers was het niet duidelijk wat er die dagen afspeelde. Ook de meeste leerlingen van zijn school waren onwetend, zij waren niet genteresseerd in politiek. Behalve n jongen, met wie hij wel kon opschieten, al had die jongen soms wat aparte ideen. Enige tijd later is hij stilletjes verdwenen

In de daaropvolgende weken  organiseerden studenten demonstraties. Aan hem en de meeste van zijn klasgenoten ging dat voorbij. De regering stoorde zich aan de studentendemonstraties en de studentenbeweging KAMI (= Kesatuan Aksi Mahasiswa Indonesia) werd tijdelijk verboden.
Een samenscholingsverbod van meer dan vier, vijf personen werd ingesteld.
Hoe het exact is gegaan weet hij niet meer, wat hij zich herinnert is, dat er op een dag een paar studenten van de HMI (Himpunan Mahasiswa Islam, een studentenorganisatie) bij hun op school kwamen en hun vroeg mee te demonstreren. Sommigen (hij ook) verheugden zich erop om mee te demonstreren, niet omdat ze de politieke ideen steunden, maar omdat ze dan geen lessen hoefden te volgen.

Op een dag, nadat ze met een spontane demonstratie hadden meegedaan, kwam hij met enkele klasgenoten, ze vormden een zogenaamde gang, per  ongeluk bij een geheime vergadering. Tijdens die vergadering hadden de grote jongens besloten om ondergronds actie te voeren.  Er werd gevraagd om demonstraties te organiseren. De DHP (Dewan Harian Pusat = Dagelijks Bestuur) deelde aan vrijwilligers lidmaatschapskaarten uit. Kennelijk was het tot een tijdelijke samenwerking gekomen tussen de KAMI en de KAPPI, Kesatuan Aksi Pemuda Peladjar Indonesia, een organisatie van scholieren en jongeren. De kaart was namelijk geldig voor beide organisaties. Met die kaart had hij enig bewegingsvrijheid verkregen (binnen het actie gebeuren), hij kon diverse Markas Markas,  hoofdkwartieren bezoeken. Enkele keren heeft hij demonstraties van de KAPI mede georganiseerd. Uiteraard gebeurde alles stiekem, de organisaties waren immers (half) verboden. Het kon ook gevaarlijk zijn als je in handen zou komen van de tegenpartij, omdat je niet altijd wist wie tot de tegenpartij behoorde.
Zo kwam hij na een vreedzaam verlopen demonstratie in een benarde positie. Hij ging  met mededemonstranten in trucks richting de wijken Glodok en Kota (Chinatown) om daar actie te voeren. Ze maakten eerst een rondritje, show of force, waarna ze bij een Chinese  scholencomplex stopten. Plotseling werd er overgegaan tot bezetting van het scholencomplex. Een aantal demonstranten wilden het gebouw vernielen, in brand steken. Samen met een andere jongen wilde hij dit voorkomen. Waarop andere demonstranten hun messen en een golok (een kapmes) tevoorschijn haalden. Weer andere demonstranten waren snel te hulp gekomen. Zij steunden hun argument, dat het gebouw van belang was voor de educatie van vele Indonesische kinderen.

Er werd in de straten van Jakarta  vaak  gevochten, er werd gekidnapt, mensen werden gevangen genomen. Zo was hij eens in een Markas geweest in de Menteng area, Daar werd hij toch wel bang. Hij werd geconfronteerd met geweld.
Een kamer met bruine vlekken bleek een verhoorkamer te zijn.
In een ander Markas zag hij bont en blauw geslagen tegenstanders.

Als hij terugdenkt aan die tijd, vraagt hij zich wel eens af waarom hij zo stom is geweest om met gevaar voor eigen leven mee te doen met de demonstraties, die tegen Soekarno losbarstten, waarom hij soms zelfs in de voorste linie in een camouflagepak had gestaan. Hij was lid geweest van de Resimen Mahadjaja, een spontaan in het leven geroepen orde, zoals er ook andere orde diensten waren binnen een Markas. Hij wist, dat ze werden gebruikt als pionnen voor duistere doeleinden en dat de orde Baru waar ze aan hadden meegeholpen hun idealen verraden hadden. Als lid van de Resimen Mahadjaja had hij een speciale vergunning om een wapen te dragen. Zo droegen sommige studentes ook damespistolen.
Toen hij bezig was om een vergunning voor een wapen te bemachtigen werd hij door zijn vader betrapt. Het huis was te klein, zijn vader vond, dat het nu maar afgelopen moest zijn met die geintjes, dat meedoen met demonstraties!
Ze hadden door al die demonstraties hun examens een half jaar later kunnen afleggenmaar uiteindelijk heeft hij geen spijt en vindt hij dat hij een kleine bijdrage had geleverd